Sensitief opvoeden geeft ruimte

“Jij wilde toch altijd pleegmoeder worden”, zei een vriendin. “In de krant staat een interview met een oproep voor nieuwe pleegouders”. Marrit twijfelde of zij als alleenstaande ook pleegouder kon worden. Ze ging naar een informatieavond en wist direct dat pleegzorg bij haar paste.

Hoewel ik het voorbereidingstraject met plezier heb gevolgd,”, zegt pleegmoeder Marrit, “wist ik niet hoe het echt zou zijn. Ik dacht dat het me wel zou lukken. Ik ben positief ingesteld en zie wel wat het leven me brengt. Toch ben ik achteraf blij, dat ik naast vriendinnen en andere pleegouders, een rustige, stabiele pleegzorgbegeleider heb getroffen. Dat vind ik heel fijn!” Volgens Marrit greep de begeleider direct in, toen ze haar op een dag huilend opbelde en vertelde dat ze even niet meer verder kon. Door de vertrouwensband was de begeleider goed op de hoogte van wat er thuis allemaal speelde. Ze regelde direct een opvangpleeggezin. Marrit kreeg enkele dagen de tijd om bij te komen. “Het was zo fijn. Ze wekte vertrouwen en ze veroordeelde me niet”.

Altijd bang een klap te krijgen

Na moeilijke tijden, met veel boosheid, veranderingen van school en therapie, Marrit, dat het nu heel goed gaat met haar pleegdochter Destiny (12). “Destiny heeft positief contact met haar familie en doet het goed op haar nieuwe school”. In de vijf jaar, dat Destiny bij haar woont, heeft ze tijden “op eieren” moeten lopen. Marrit wist eigenlijk niet veel over haar pleegdochter toen ze bij haar kwam wonen. Destiny vertelde niets en was een gesloten boek. “Heel langzaam werd het me duidelijk wat er werkelijk met haar gebeurd was. Tijdens de bezoeken vertelde haar broer verhalen en vroeg of Destiny nog wist hoe ze vroeger mishandeld waren. Destiny wilde er niet over praten”. Marrit zag aan haar gedrag dat ze weinig vertrouwen had in volwassenen en altijd bang was een klap te krijgen.

Pleegouders hebben recht op informatie

Pas veel later kreeg Marrit het rapport van de Raad van de Kinderbescherming in handen en kon ze lezen wat Destiny volgens de verklaringen van ouders en hulpverleners heeft meegemaakt. Als belanghebbende kreeg ze het rapport opgestuurd. De voogd had haar nauwelijks informatie gegeven. De pleegzorgbegeleider krijgt zo’n rapport niet toegestuurd vanwege de privacy. Ouders moeten daarvoor toestemming geven. Zij was hierdoor ook niet volledig op de hoogte. Marrit vond het schokkend te lezen wat dit kleine meisje heeft moeten doorstaan. Ze had deze informatie graag op een andere manier gehoord.

Traumabril

Op de momenten, dat Destiny te veel stress heeft, komt ze met “een donkere wolk in haar hoofd” uit school. Marrit laat haar dan even betijen. Destiny heeft op zo’n moment tijd nodig. De traumatraining heeft haar Marrit geholpen. Ze benoemt wat ze ziet bij Destiny en is nu beter in staat om met een “traumabril” naar haar pleegdochter te kijken. En dat geeft haar dat veel lucht. Marrit ziet nu dat in tijden van stress het traumatische verleden bij Destiny naar boven komt. “De stress en het trauma zitten in haar lijf”, aldus Marrit.

Veiligheid opbouwen

Momenteel durft Destiny tegen haar pleegmoeder te zeggen “wat ben jij stom”. Ze hebben nu veel plezier samen. De begeleider pleegzorg heeft een hen beiden thuis een maatwerk training “Rots en water” gegeven. De pleegzorgbegeleider kon op die manier ook de interactie tussen pleegmoeder en pleegkind bekijken. Marrit kreeg tips en de training heeft hen beiden geholpen.

Nieuwe geschiedenis maken helpt

Het contact tussen Destiny en haar familie verloopt tegenwoordig veel beter. Ze ziet haar broers regelmatig. “Vooral het contact met haar grootmoeder is helend. Deze vrouw begrijpt haar kleindochter. Ze zijn op dezelfde dag jarig: twee koningskinderen”, aldus Marrit. Samen wordt de familiegeschiedenis chronologisch op papier gezet. Naast de oude (traumatische) herinneringen maken we samen een positieve nieuwe geschiedenis.