Wij zijn een soort familiebedrijf geworden
Muzikant en kunstenaar Joyce Deijnen (25) zet haar creativiteit op vele manieren in. Met haar ambassadeurschap voor pleegzorg wil ze daarnaast verbindingen leggen tussen andere pleegkinderen. Dat doet ze op haar eigen artistieke manier.
Het huis van Joyce Deijnen staat vol kunst. Aan de muren, op de grond. Schilderijen, foto’s, een beeld. Wie naar Joyce kijkt, ziet een kunstzinnig iemand. Dreads, kleurige kleding, stijlvolle make-up. En haar eerlijkheid valt meteen op.
Hoe ziet je leven er momenteel uit?
“Ik verdien geld met schilderen en heb een atelier thuis. Daarnaast ben ik muzikant onder de naam Camilla Blue. Muziek is mijn eerste liefde en ik heb ook een muziekopleiding gedaan. Ik speel veel en schrijf veel.”
Hoe heeft je tijd in een pleeggezin je gevormd?
“Ik was twee toen ik bij een pleeggezin kwam. Ik heb in twee pleeggezinnen en bij mijn oma gewoond. Bij mijn tweede pleeggezin had ik twee broers en een zus. Ik groeide op in het dorpje Lithoijen bij Oss in een warm en fijn gezin. Het is echt mijn familie en daar hebben mijn pleegouders voor gezorgd.”
Wat hebben je pleegouders in jouw leven gebracht waardoor je nu bent waar je staat?
“We zijn al op jonge leeftijd naar gezinstherapie gegaan en naar een psycholoog ter ondersteuning. Mijn pleegouders zijn altijd nuchter geweest. Wil je praten dan kan dat altijd. In je pubertijd is alles het einde van de wereld. Mijn pleegmoeder maakte alles altijd lichter. Mijn pleegouders moesten ook sterk in hun schoenen staan. Je bent toch je hele jeugd aan het testen of je goed genoeg bent, of je er wel mag zijn, of het allemaal aan mij lag. Je bent nooit helemaal klaar met verwerken wat je hebt meegemaakt, maar met deze pleegouders voelde het 80 procent minder zwaar.”
Hoe vaak heb je nog contact met je pleegouders?
“Ik zie ze wekelijks. Mijn pleegvader is beeldhouwer en heeft mijn logo voor Camilla Blue uit steen gehakt. Mijn pleegmoeder doet de financiën voor Camilla Blue. We zijn een soort familiebedrijf. Mijn pleegouders zijn gevoelsmatig ook mijn vrienden. Ik kan ze altijd opbellen en alles vertellen, zoals tegen een beste vriendin.”
Waarom besloot je om ambassadeur voor pleegzorg te worden?
“Er is veel onduidelijkheid over pleegzorg. Mensen vragen uit welk land ik kom als ik vertel dat ik pleegkind ben. Op sociale media deel ik informatie over mijn ervaringen, daar komen veel reacties op, ook mooie verhalen van pleegkinderen. Het geeft me rust om met andere pleegkinderen te spreken. Ik heb een fijne familie en pleegouders, een vriend. Ze willen het begrijpen, maar soms kan dat niet als je niet zelf iets hebt meegemaakt. Daarom heb ik een festival in Oss georganiseerd, met muziek en theater, om zo pleegkinderen met elkaar te verbinden.”
Wat is je doel met het ambassadeurschap?
“Ik wil vooral de positieve kanten belichten. Natuurlijk gaat het ook wel eens mis, maar dat komt niet alleen door het kind. Het liefst zou ik ook bijeenkomsten opzetten waar pleegkinderen elkaar kunnen ontmoeten. Ik denk dat daar behoefte aan is. Je moet erkenning en herkenning opzoeken, dat heeft soms meer effect dan een psycholoog. Je bent niet alleen en dat gevoel is veel waard.”
Joyce zet haar creativiteit en ambassadeurschap voor pleegzorg ook in bij de tentoonstelling KASTK!JKERS.
Ook iedere maand het interview direct in uw mailbox ontvangen? Meldt u dan aan:
